دانلود آهنگ خود نه از امید رَستم نی ز غم احمد شاملو

مرغی از اقصای ِ ظلمت پر گرفت 🎺✌

شب، چرائی گفت و خواب از سر گرفت.

مرغ، وائی کرد، پر بگشود و بست 🎺✌

راه ِ شب نشناخت، در ظلمت نشست.

□ 🎺✌

من همان مرغ‌ام، به ظلمت باژگون

نغمه‌اش وای، آب‌خوردش جوی ِ خون. 🎺✌

دانه‌اش در دام ِ تزویر ِ فلک

لانه بر گهواره‌ی ِ جنبان ِ شک. 🎺✌

لانه می‌جنبد وزاو ارکان ِ مرغ،

ژیغ ژیغ‌اش می‌خراشد جان ِ مرغ. 🎺✌

ای خدا! گر شک نبودی در میان

کی چنین تاریک بود این خاک‌دان؟ 🎺✌

گر نه تن زندان ِ تردید آمدی

شب پُراز فانوس ِ خورشید آمدی. 🎺✌

□

من همان مرغ‌ام که وای آواز ِ او 🎺✌

سوز ِ ماءیوسان همه از ساز ِ او

او ز شب در وای و شب دل‌شاد از اوست 🎺✌

شب، خوش از مرغی که در فریاد از اوست،

گاه بالی می‌زند در قعر ِ آن 🎺✌

گاه وائی می‌کشد از سوز ِ جان.

خود اگر شب سرخوش از وای‌اش نبود 🎺✌

لاجرم این بند بر پای‌اش نبود.

وای اگر تابد به زندان‌بان ِ ریش 🎺✌

آفتاب ِعشقی از محبوس ِ خویش!

□ 🎺✌

من همان مرغ‌ام، نه افزون‌ام نه کم.

قایقی سرگشته بر دریای ِ غم: 🎺✌

گر امیدم پیش رانَد یک نفس

روح ِ دریای‌ام کشانَد بازپس. 🎺✌

گر امیدم وانهد با خویشتن

مدفن ِ دریای ِ بی‌پایان و، من! 🎺✌

ور نه خود بازم‌نهد دریای ِ پیر

گو بیا، امید! و پاروئی بگیر! 🎺✌

خود نه از امید رَستم نی ز غم

وین میان خوش دست‌وپائی می‌زنم. 🎺✌

□

من همان مرغ‌ام که پر بگشود و بست 🎺✌

ره ز شب نشناخت، در ظلمت نشست.

نه‌ش غم ِ جان است و نه‌ش پروای ِ نام 🎺✌

می‌زند وائی به ظلمت، والسلام.

(از کتاب باغ آینه) 🎺✌

🎺✌