دانلود آهنگ تو چه می دانی چه می دانی چه… بهنام صفوی

شعر: محمد حسین جعفریان 🎹⌛

(ترانه از سایت )فصل های پیش از اینم ابر داشت

بر کویرم بارشی بی صبر داشت 🎹⌛

پیش از اینها آسمان گلپوش بود

پیش از اینها یار در آغوش بود 🎹⌛

اینک اما عده‌ای آتش شدند

بعد کوچ کوه ها آرش شدند 🎹⌛

از بلند از حلق آویزها

قلب‌های مانده در دهلیزها 🎹⌛

بذرهایی ناشناس و گول و گند

از میان خاک و خون قد می‌کشند 🎹⌛

بعضی از آنها که خون نوشیده‌اند

ارث جنگ عشق را پوشیده‌اند 🎹⌛

عده‌ای حسن القضاء را دیده اند

عده‌ای را بنزها بلعیده اند 🎹⌛

بزدلانی کز هراس ابتر شدند

از بسیجی‌ها بسیجی تر شدند 🎹⌛

ای بی جان ها! دلم را بشنوید

اندکی از حاصلم را بشنوید 🎹⌛

توچه می‌دانی تگرگ و برگ را

غرق خون خویش،‌ رقص مرگ را 🎹⌛

تو چه می‌دانی که رمل و ماسه چیست

بین ابروها رد قناسه چیست 🎹⌛

تو چه می‌دانی سقوط «پاوه» را

«عاصمی» را «باکری» را «کاوه»‌را 🎹⌛

هیچ می دانی «مریوان» چیست؟‌ هان!

هیچ می‌دانی که «چمران»‌کیست؟ هان! 🎹⌛

هیچ می‌دانی بسیجی سر جداست؟

هیچ می‌دانی «دو عیجی»‌ در کجاست؟ 🎹⌛

این صدای بوستانی پرپر است

این زبان سرخ نسلی بی سر است 🎹⌛

تو چه می دانی، چه می دانی، چه…

چون از این دریا نبردی شبنمی 🎹⌛

با همان‌هایم که در دین غش زدند

ریشه اسلام را آتش زدند 🎹⌛

با همان‌هاکز هوس آویختند

زهر در جام خمینی ریختند 🎹⌛

پای خندق‌ها احد را ساختند

خون فروشی کرده خود را ساختند 🎹⌛

زنده‌های کمتر از مردارها

با شما هستم، غنیمت خوارها 🎹⌛

بذر هفتاد و دو آفت در شما

بردگان سکه! لعنت بر شما 🎹⌛

باز دنیا کاسه خمر شماست

باز هم شیطان اولی الامر شماست 🎹⌛

با همانهایم که بعد از آن ولی

شوکران کردند در کام علی 🎹⌛

باز آیا استخوانی در گلوست؟

باز آیا خار در چشمان اوست؟ 🎹⌛

ای شکوه رفته امشب بازگرد!

این سکوت مرده را درهم نورد 🎹⌛

از نسیم شادی یاران بگو

از «شکست حصر آبادان» بگو! 🎹⌛

از شکستن از گسستن از یقین

از شکوه فتح در «فتح المبین» 🎹⌛

از «شلمچه»، «فاو»‌ از «بستان» بگو!

از شکوه رفته! از «مهران»‌ بگو! 🎹⌛

از همانهایی که سر بر در زدند

روی فرش خون خود پرپر زدند 🎹⌛

شب شکاران سحر اندوخته[Persian Music on ListenPersian]

از پرستوهای در خود سوخته 🎹⌛

زان همه گلها که می بردی بگو!

از «بقایی» از «بروجردی» بگو! 🎹⌛

پهلوانانی که سهرابی شدند

از پلنگانی که مهتابی شدند 🎹⌛

ای جماعت! جنگ یک آیینه است

هفته تاریخ را آدینه است 🎹⌛

لحظه ای از این همیشه بگذرید

اندرین آیینه خود را بنگرید 🎹⌛

عشق بود و داغ بود و سوز بود

آه! گویی این همه دیروز بود 🎹⌛

اینک اما در نگاهی راز نیست

درگلویی عقده آواز نیست 🎹⌛

تیردان پرتیر و تیرانداز نیست

نسل های جاودان فانی شدند 🎹⌛

شعرها هم آنچه می دانی شدند

روزگاران عجیبی آمدند 🎹⌛

نسل های نانجیبی آمدند

ابتدا احساس هامان ترد بود 🎹⌛

ابتدا اندوهامان خرد بود

رفته رفته خنده ها زاری شدند 🎹⌛

زخم هامان کم کمک کاری شدند

خواب دیدم دیو بیعار کبود 🎹⌛

در مسیل آرزوها خفته بود

خواب دیدم برفها باقی شدند 🎹⌛

لحظه‌های مرده ام ساقی شدند

ای شهیدان! دردها برگشته اند 🎹⌛

روزهامان را به شب آغشته‌اند

فصل هامان گونه‌ای دیگر شدند 🎹⌛

چشمهامان مست و جادوگر شدند

روحهامان سخت و تن آلوده‌اند 🎹⌛

آسمانهامان لجن آلوده‌اند

هفته ها در هفته ها گم می‌شوند 🎹⌛

وهم‌ها فردای مردم می‌شوند

فانیان وادی بی سنگری! 🎹⌛

تیغ ها مانده در آهنگری

حاصل آن ماجراها حیرت است؟ 🎹⌛

میوة‌ فرهنگ جبهه عشرت است؟

حاصل آغازها پایان شده است؟ 🎹⌛

میوة فرهنگ جبهه نان شده است؟

شعله ها! سردیم ما، سردیم ما 🎹⌛

رخصتی، ‌شاید که برگردیم ما

«یسطرون»‌هم رفت و ما نون مانده‌ایم 🎹⌛

بعد لیلا باز مجنون مانده‌ایم

پشت آغازی که اقیانوس شد 🎹⌛

در سکوت خویش جیحون مانده‌ایم

فاتحان رفتند و پای برجها 🎹⌛

در تکاپوی شبیخون مانده‌ایم

بعد اتمام بیابان‌ها هنوز 🎹⌛

ما بیابانگرد و مجنون مانده‌ایم

بحر مرداب است بی امواج،‌آی ! 🎹⌛

عشق یک شوخی است بی حلاج، آی!

یک نفر از خویش دلگیر است باز 🎹⌛

یک نفر بغضش گلوگیر است باز

زخمی‌ام، اما نمک… بی فایده است 🎹⌛

درد دارم، نی لبک… بی فایده است

عاقبت آب از سر نوحم گذشت 🎹⌛

لشگر چنگیز از روحم گذشت

جان من پوسید در شبغاره‌ها 🎹⌛

آه آی خمپاره‌ها، خمپاره‌ها